کارایی دو روش رهاسازی تخم بالتوری سبز با نسبت ۱:۵(شکار: شکارگر) در شرایط گلخانه

بالتوری ها از حشرات شکارگری هستند که در برنامه های مبارزه بیولوژیک به میزان زیادی مورد استفاده قرار گرفته اند. در این میان بالتوری سبزchrysoperla carnea (steph.) (neuroptera: chrysopidae) بیشترین توجه را به عنوان یک عامل مبارزه بیولوژیک امیدبخش برای آفات گلخانه ای و مزرعه ای به خود جلب نموده است. در تحقیق حاضر دو روش رهاسازی تخم بالتوری، به صورت پاشیدن تخم به صورت مخلوط با خاک اره نرم به عنوان ماده حامل تخم و استفاده از کرایزوبگ(کیسه های توری مخصوص) در گلخانه روی گیاه خیارcucumis sativum l. و شته سبز جالیزaphis gossypii glover مقایسه شدند. مقایسه نسبت رهاسازی 1:5 با دو روش رهاسازی در شرایطی که در هر قفس 4 گیاه  بود، در قالب طرح بلوک کامل تصادفی انجام شد. اولین رهاسازی تخم بالتوری نشان داد که بین دو روش اختلاف معنی دار نبود و 80-84 درصد نسبت به شاهد کاهش رشد جمعیت شته مشاهده شد. اما تکرار رهاسازی یک هفته بعد از اولین رهاسازی، 94-95 درصدکاهش رشد جمعیت شته را نشان داد. چنانچه آزمایش ها در قفس و بدون حضور شکارگرهای عمومی تخم ولارو بالتوری مانند مورچه انجام شود هر دو روش در کنترل شته دارای اثر یکسان هستند. در روش رهاسازی تخم با خاک اره نکروزه شدن برگ ها مشاهده شد که در روش کرایزوبگ روی گیاه میزبان دارای اثر سوء نبود. گرچه کارایی هر دو روش در رهاسازی تخم بدون حضور شکارگرهای عمومی یکسان بود ولی از آنجایی که روش کرایزوبگ تخم ها را از حمله شکارگرهای تخم حفظ می کند بنابراین جهت استفاده در شرایط گلخانه های تجاری که مورچه ها و دیگر شکارگرهای عمومی حضور دارند مناسب تر می باشد.